Kinderbegeleider Tom: "Met open armen ontvangen"

Tom Hoogmartens werkt nu ruim 4 jaar als kinderbegeleider bij Familia in Genk. Met de 2 jaar stage erbij heeft hij al 6 jaar op de teller staan. “Na de eerste verbaasde blikken ben ik met open armen ontvangen door mijn vrouwelijke collega’s”, zegt Tom. “We hebben een geweldig team en ik heb me nooit een vreemde eend in de bijt gevoeld.”

Een mannelijke kinderbegeleider, zorgt dat voor een andere aanpak? “Een andere aanpak zou ik niet zeggen. We hebben heel duidelijk onze pedagogische doelstelling en de normen op vlak van zorg en veiligheid gelden uiteraard voor iedereen in dezelfde mate. Ik zal als man misschien soms wat gekker doen dan de andere en de groep eens wild maken. Ik denk dat het goed is voor de kinderen om die afwisseling te hebben.”

Openheid

Met de collega’s liep de samenwerking vanaf de eerste dag op wieltjes. Bij ouders zag en ziet Tom af en toe wat wenkbrauwen fronsen. “Voor sommige ouders gaat een mannelijke kinderbegeleider tegen hun verwachtingspatroon in, maar drie drempel valt snel weg eens ze mij aan de gang zien met hun kinderen. Ik ga daar ongedwongen mee om en ouders merken snel dat dit even goed werkt. Uiteindelijk is er genoeg openheid om daarmee om te gaan.”

Het enthousiasme van de kinderen, daar doet Tom het voor. Het hoogtepunt van mijn dag is in de ochtend, als de kinderen je voor het eerst zien en naar je toe lopen. Dat oprechte plezier is onbetaalbaar. Dat zou ik voor geen geld van de wereld willen missen. Het mooie aan kinderen op die leeftijd is dat ze zo’n open blik op de wereld hebben. Bij hen zie je geen vooroordelen of stempels. Ze aanvaarden elkaar zoals ze zijn en dat geldt even goed voor ons als kinderbegeleider.

Eeuwige kind in jezelf

Zouden meer mannen welkom zijn in de kinderopvang? “Welkom zijn ze zeker, maar ik weet niet of we nu bewust op zoek moeten gaan naar meer mannen. Je moet deze job vooral graag doen en het eeuwige kind in jezelf voldoende ruimte kunnen geven. Het moet in je zitten. Het is absoluut goed en noodzakelijk dat er een degelijk opleiding is om kinderbegeleider te worden. We zijn al lang niet meer de ‘oppas’ zoals mensen daar vroeger naar keken. Maar als het niet in je zit, zul je het ook niet leren. Het is toch vooral een roeping.”