Kwetsbare kinderen blijven onzichtbaar - Breng ze vandaag onder de aandacht

Vandaag is het de Internationale Dag van de Rechten van het Kind. Op deze symbolische dag vragen we samen met Kinderrechtencoalitie Vlaanderen aandacht voor kinderen in kwetsbare situaties.

Want zij zijn vaak heel onzichtbaar in onze samenleving. En toch, zie je ze overal. Ze zitten in de jeugdbeweging, volgen muziekles. Ze wachten op de bus, of spelen op het speelplein. Misschien voetballen ze, misschien zitten ze thuis achter de spelcomputer. Misschien ken je ze niet. Misschien wel.

Onzichtbare kinderen. Kinderen die met hun gedachten ergens anders zijn. Die zich zorgen maken. Zorgen die een kind van hun leeftijd niet zou mogen hebben. Zorgen die ervoor zorgen dat ze niet kunnen, mogen of durven kind zijn. Kwetsbaar, door de omstandigheden waarin ze leven of de problemen waarmee ze geconfronteerd worden. Kinderen die opgroeien in een moeilijke gezinssituatie. Kinderen die geconfronteerd worden met discriminatie, racisme, pestgedrag, geweld. Kinderen op straat. In armoede. (te) Jonge mantelzorgers, kinderen verstoken van onderwijs of jeugdhulp, vermiste kinderen op de vlucht, kinderen met ouders in de gevangenis.

Vandaag worden zij onderbelicht in de cijfers, niet gevat door het beleid en niet gehoord.

Daarom schreven we samen met Kinderrechtencoalitie Vlaanderen het rapport ‘Zie mij! Onzichtbare Kinderen en hun Rechten’.

De bijdrages in deze publicatie zijn geschreven vanuit de dagelijkse praktijk en werking van lidorganisaties van de Kinderrechtencoalitie. Van welke groepen stellen zij in hun dagelijkse werking vast dat ze onzichtbaar zijn? Wat zijn de aandachtspunten hierover? Welke beleidsaanbevelingen kunnen we hieruit formuleren? 

Wij willen deze groep onzichtbare kinderen een stem geven.

Naast het rapport lanceert de Kinderrechtencoalitie een campagne om onzichtbare kinderen zichtbaar te maken door middel van 12 echte verhalen, van echte kinderen in echte situaties. Hier, in België. We vertellen twaalf verhalen, amper een fractie van de duizenden verhalen die eigenlijk verteld zouden moeten worden. Maar we moeten érgens beginnen.

Het rapport en de verhalen lees je op www.onzichtbarekinderen.be.

Deel je mee het verhaal van Amelie, Dylan en Samira? Bedankt!